DIY Γάμος: Ο χειροποίητος και rustic γάμος του Παναγιώτη και της Διονυσίας στο Αίγιο

Ο γάμος του Παναγιώτη και της Διονυσίας στο Αίγιο στις 2 Μαρτίου 2013 ήταν σίγουρα διαφορετικός. Το ζευγάρι, αποφάσισε να ασχοληθεί εξ’ολοκλήρου με όλο τον γάμο και να τα φτιάξουν όλα χειροποίητα. Το αποτέλεσμα που αντίκρησαν την ημέρα του γάμου τους οι 160 φίλοι και συγγενείς, ήταν σίγουρα διαφορετικό αλλά και πιο φιλόξενο και ζεστό, μιας και το παραμικρό στοιχείο φανέρωνε την αγάπη αλλά και τη δημιουργικότητα αυτού του ζευγαριού!

Ας δούμε λοιπον, μέσα απο τα δικά τους μάτια (όπως ακριβώς μας τα περιγράφει η Διονυσία) όλη αυτήν την εμπειρία που ζήσανε κατα την προετοιμασία, πόσο καιρό τους πήρε να τα ετοιμάσουν όλα αυτά αλλά και τελικά πόσο τους στοίχισε!

Με τον Παναγιώτη είμαστε μαζί 10 χρόνια και τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα. Επιθυμία και των δυο μας ήταν ο γάμος μας να γίνει χειμώνα για 2 λόγους:

1. πρώτον για να είναι πρωτότυπος αφού το μεγαλύτερο ποσοστό ζευγαριών παντρεύεται καλοκαίρι
2. και δεύτερον γιατί δε θέλαμε να περάσουμε την ταλαιπωρία της ζέστης

Εξ’αρχής θέλαμε να διαφέρει σε πολλά όποτε και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και να ψάχνουμε ιδέες. Ακόμα και η ημερομηνία θέλαμε να μείνει στους καλεσμένους και αρχικά είχαμε πει για 3-3-13 αλλά λόγω δουλείας του Παναγιώτη (έχει φούρνο στο Αίγιο και επειδή έπεφτε Κυριακή) δε βόλευε. Οπότε το πήγαμε μια μέρα πριν 2-3-13!!!! Επειδή είμαι αναπληρώτρια Νηπιαγωγός και ήμουν εκτός Αίγιου αυτή τη χρονιά, αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το γάμο σχεδόν 8 μήνες πριν. Και αυτό γιατί θέλαμε ΟΛΑ να τα φτιάξουμε μόνοι μας! Από το προσκλητήριο, το στολισμό τις μπομπονιέρες… όλα!!! Στο παρελθόν ερασιτεχνικά είχα αναλάβει στολισμούς σε βαφτίσεις και αρραβώνες φίλων και τα σχόλια ήταν πολύ καλά… Οπότε γιατί να μην στόλιζα και το δικό μας γάμο;

Αρχικά κάναμε έναν πρόχειρο υπολογισμό των καλεσμένων μας, και στη συνέχεια των χρημάτων μας, καθώς δε θέλαμε βοήθεια από τους δικούς μας. Βάση των χρημάτων που θα καταφέρναμε να μαζεύαμε σε 8 μήνες (τα οποία δεν θα ήταν και πολλά) αρχίσαμε να ψάχνουμε και τα υπόλοιπα. Και πρώτα απ’όλα το θέμα του Γάμου. Αφού θα ήταν αρχές Μάρτη εμπνευστήκαμε από τα βραχιολάκια (τα Μαρτάκια) και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Το λευκό και το κόκκινο θα ήταν τα βασικά χρώματα του γάμου μας. Κόκκινες γόβες για μένα και κόκκινη νυφική ανθοδέσμη αποφασίστηκαν από την πρώτη στιγμή! Όπως επίσης και το προσκλητήριο που θέλαμε να το κάνουμε πάνω σε κουλούρι, λόγω το φούρνου. Στον υπόλοιπο στολισμό θέλαμε σίγουρα ξύλα και λινάτσες (rustic) γιατί ταίριαζε αυτό το στυλ τόσο με εμάς όσο και με την εποχή. Και έτσι άρχισε το ψάξιμο για το τι μπορούμε να φτιάξουμε και πώς μπορούμε να συνδυάσουμε τα υλικά και τα χρώματα. Στο διαδίκτυο βρήκα την ιδέα για τις ροδέλες του ξύλου και τα γυάλινα βάζα. Τη δε λίνατσα ήθελα να την κάνω, από την αρχή, ατομικά σουπλά για το κάθε καλεσμένο γιατί το θεώρησα αρκετά πρωτότυπη ιδέα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Το προσκλητήριο-κουλούρι

Θέλαμε να φτιάξουμε ένα μοναδικό προσκλητήριο που όταν θα το έπαιρνε ο καλεσμένος στα χέρια του να χαμογελούσε συσχετίζοντάς το με το φούρνο του Παναγιώτη. Επειδή ο στολισμός είχε ξύλο θέλαμε το κουλούρι να έχει το χρώμα του ξύλου σχεδόν. Kαι το ιδανικό γι’αυτό ήταν η ζύμη για τα κουλουράκια πορτοκαλιού!

Πως όμως θα γράφαμε επάνω;
Πού θα το βάζαμε για να το δώσουμε;
Ποιο θα ήταν το ιδανικό μέγεθος;

Άρχισαν οι δοκιμές γρήγορα γρήγορα, πηγαίνοντας αρχικά σε ένα τυπογραφείο για να μας φτιάξει τη σφραγίδα με πιο χοντρά γράμματα ώστε να αφήνει αποτύπωμα στη ζύμη. Η σφραγίδα έλεγε τα απολύτως βασικά: “Παντρευόμαστε Σάββατο 2 Μάρτιου 2013… ώρα… εκκλησία και τα ονόματά μας”. Έχοντας τη σφραγίδα βρήκαμε λευκό κουτάκι με καπάκι που χωρούσε το κουλούρι. Στο καπάκι εκτυπώσαμε και κολλήσαμε ένα κειμενάκι με τα υπόλοιπα στοιχεία του προσκλητηρίου γονείς, κουμπάρους και τραπέζι. Ένας φίλος σιδεράς (από το χωριό που δούλευα φέτος), μας έφτιαξε ένα τσέρκι ανάλογο του μεγέθους της σφραγίδας για να κόβουμε τη ζύμη. Πήραμε και κόκκινο μελάνι και άρχισε η προετοιμασία των προσκλητηρίων. Τα κουλούρια ψήθηκαν με το μελάνι και αφού στέγνωσαν (για να φύγει το λάδι) περάστηκαν με λούστρο για να γυαλίσουν. Είχαμε ενημερώσει ότι το προσκλητήριο δεν τρωγόταν. Αφού μπήκαν στα κουτιά τους απ’έξω κολλήσαμε μία λωρίδα καφέ χαρτί του μέτρου που έγραφε την οικογένεια του καλεσμένου και κορδέλες κόκκινες, λευκές και καφέ στόλιζαν το κουτί.

Ο στολισμός των τραπεζιών

Όπως ανέφερα και πιο πάνω φέτος δούλευα εκτός Αιγίου σε ένα ορεινό χωριό των Καλαβρύτων που ονομάζεται Πάος. Αναφέρω το όνομα του χωριού γιατί πολλοί ήταν αυτοί που με βοήθησαν καθώς όλο το χειμώνα έμενα εκεί και Αίγιο ερχόμουν κάθε Σαββατοκύριακο. Όποτε εκεί έφτιαξα και τα περισσότερα πράγματα για το στολισμό.

Τα ξύλα μου τα έδωσαν άνθρωποι από το χωριό και ο ξυλουργός του χωριού μου τα έκοψε σε ροδέλες δίνοντάς μου και συμβουλές για πως πρέπει να τα συντηρήσω για να μην πιάσουν σαράκι. Η μαγεία στις φέτες ήταν η φλοίδα η οποία όμως, κόβοντας τα ξύλα και φεύγοντας η υγρασία, άρχισε να ξεκολλάει. Η πιο δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία ήταν να καταφέρω να κολλήσω τις φλοίδες με ξυλόκολλα κρυσταλιζέ και να μοιάζουν με την αρχική εικόνα τους. Αφού έγινε και αυτό ύστερα τις περάσαμε με φάρμακο για το σαράκι και μετά λούστρο και πια ήταν έτοιμες. Έπρεπε όμως να φυλαχτούν σε μέρος χωρίς υγρασία για να μη στράβωναν.

Οι φέτες επάνω ήθελα να έχουν γυάλινα βάζα, τα οποία δε θα μου κόστιζαν και τίποτα. Αφού αποφασίσαμε τι βάζα χρειαζόμαστε, ενημερώσαμε φίλους και γνωστούς που χρησιμοποιούσαν αυτά τα προϊόντα να μας τα μαζεύουν. Θέλαμε σε κάθε φέτα ένα βάζο από μέλι του κιλού, οπου θα τοποθετούσαμε μέσα λουλούδια, ένα μικρό από μαγιονέζα (συγκεκριμένης μάρκας), οπου μέσα θα είχε μέλι και καρύδι λίγο καθάρα για συμβολισμό, ένα βαζάκι μικρό από φρουτόκρεμα, το οποίο θα είχε μέσα κερί τρίμμα και φυτίλι, και ένα γυάλινο μπουκάλι από πορτοκαλάδα (και πάλι συγκεκριμένης μάρκας), οπου μέσα θα έμπαινε το νούμερο του τραπεζιού. Τα βάζα συγκεντρώθηκαν σχετικά γρήγορα, πλύθηκαν βγήκαν οι ετικέτες και με κορδέλες και σκοινιά έγινε η διακόσμηση τους, κολλήθηκαν πάνω στις ροδέλες του ξύλου και ήταν έτοιμα να στολίσουν το κέντρο των τραπεζιών.

Με πατρόν από σουπλά έκοψα τις λινάτσες. Μια διαδικασία που πήρε τον περισσότερο χρόνο από οτιδήποτε άλλο καθώς έπρεπε να βρω και να μετρήσω σε ποια σημεία ερχόταν ίσια η λινάτσα και μπορούσε να κοπεί ίσια. Στις άκρες έκανα λίγα κρόσια και μία κυρία από το χωριό που είχε ραπτομηχανή προσφέρθηκε να μου τις γαζώσει για να μην ξηλώνονται. Στην άκρη κολλήθηκε φιογκάκι κόκκινο μπεζ. Μπορεί σε μία παράγραφο να φαίνονται πολύ απλά και γρήγορα αλλά σκεφτείτε να έχετε να κόψετε 160 σουπλά λινάτσας και να φτιαχτούν και 160 φιογκάκια…!

Τα ευχαριστήρια τα εκτυπώσαμε και αυτά μόνοι μας και τα πιάσαμε στα μανταλάκια νύφη-γαμπρός που τα ζωγράφισα μόνη μου (μια ιδέα που βρήκα στο διαδίκτυο).

Τις πετσέτες τις δέσαμε με ένα βραχιόλι-Μαρτάκι με ένα μπλε μάτι, που ο καλεσμένος ύστερα μπορούσε να το φορέσει στο χέρι του. Ακόμα και για τα Μαρτάκια κάναμε πολλές αλλάγες μέχρι να αποφασίσουμε πώς να τα φτιάξουμε για να μην λύνονται. Τελικά μας τα έφτιαξε μία φίλη που κάνει χειροποίητα κοσμήματα και όλα τα υλικά και ο κόπος της ήταν δώρο για το γάμο μας.

Τα νούμερα για τα τραπέζια τα έφτιαξα από φελλό σε σχήμα καρδιάς και με σιλικόνη και σκοινί σχεδίασα πάνω το κάθε νούμερο. Στο νυφικό τραπέζι οι καρδιές είχαν τα αρχικά μας.

Το τραπέζι υποδοχής

Επειδή οι κεντρικές συνθέσεις των τραπεζιών ήταν τα ξύλα ψάχναμε να βρούμε κάτι ξύλινο για ευχολόγιο. Σκεφτόμασταν με το Παναγιώτη, παίρναμε ξύλα, κάναμε δοκιμές να τα κάνουμε καρδιές αλλά δε μας έβγαινε κάτι καλό. Όσπου μας ήρθε η ιδέα να φτιάχναμε ένα ξύλινο παζλ όπου ο κάθε καλεσμένος θα έγραφε σε κάθε κομμάτι την ευχή του και μετά θα γινόταν ένα κάδρο με όλες τις ευχές. Χαρήκαμε πολύ με την ιδέα και απογοητευτήκαμε πολύ γρήγορα αφού με σέγα ήταν πολύ δύσκολο να κοπούν τα κομμάτια του παζλ. Ρωτήσαμε σε ξυλουργούς κανένας δε μπορούσε να μας το φτιάξει. Όσο όμως δε μπορούσαμε να βρούμε λύση τόσο πιο πολύ θέλαμε να το φτιάξουμε. Αρχίσαμε να ψάχνουμε στο διαδίκτυο αλλά όσοι έφτιαχναν παζλ δε μπορούσανε να μας φτιάξουν αυτό που θέλαμε. Τη λύση μας την έδωσε μία κυρία από την Αμερική, την οποία τη βρήκαμε πολύ τυχαία μετά από πολλές ώρες ψαξίματος και έκανε χειροποίητες ξύλινες κατασκευές και παζλ. Αρχίσαμε να επικοινωνούμε μαζί της για τις λεπτομέρειες και μετά από περίπου 2 μήνες έφτασε το παζλ στα χέρια μας.

Το τοποθετήσαμε ανοιχτό στο τραπέζι υποδοχής και δίπλα βάλαμε διακοσμημένα γυάλινα βάζα με λουλούδια και μία φέτα ξύλου στην οποία είχαμε γράψει με πυρογράφο “Γράψτε μας μια ευχή”. Γύρω-γύρω στο τραπεζομάντηλο είχα πιάσει λουλούδια που είχα φτιάξει από λινάτσα και κορδέλες κόκκινες, λευκές και καφέ.

Τραπέζι τούρτας

Με σκοινί και κόκκινους φιόγκους είχα στολίσει το μαχαίρι τη σπάτουλα και το κουταλάκι για την τούρτα. Χειροποίητα ήταν επίσης και τα καπελάκια που στόλιζαν την τούρτα μας η οποία ήταν ο αριθμός 10 (όσα δηλαδή και τα χρόνια που γνωριζόμαστε).

Εκκλησία

Για τις μπομπονιέρες ψάχναμε να φτιάξουμε κάτι μικρό και χαριτωμένο που να ταιριάζει με τα υπόλοιπα. Μετά από ψάξιμο σε διάφορα μαγαζιά με είδη συσκευασίας βρήκαμε αυτά τα χαρτοσακουλάκια. Στη συνέχεια ψάξαμε για δαντέλα σε καλή τιμή. Τα κουφέτα και τα τούλια τα παραγγείλαμε από το ίντερνετ. Έπρεπε να φτιάξουμε γύρω στις 300 μπομπονιέρες. Και εδώ βοήθησαν πολύ οι συνάδελφοι που είμασταν μαζί στο χωριό και δουλέυαμε σε γειτονικά σχολεία. Αφού φτιάχτηκαν οι όλες οι μπομπονιέρες μπήκαν σε ξύλινες σκάφες που ζυμώναν το ψωμί και από εκεί μοιράστηκαν.

Οι λαμπάδες μας ήταν και αυτές ιδέα δικιά μας για να ταιριάζουν με όλα τα υπόλοιπα. Ακόμα και ο δίσκος, η καράφα και το ποτήρι ήταν σαν από πεπαλαιωμένο γυαλί και ο δίσκος μπρούτζινος. Είχαμε καταφέρει και ταιριάξαμε τα πάντα με μία ιδιαίτερη αρμονία χωρίς να δείχνει τίποτα υπερβολικό.

Το ρύζι το βάλαμε σε μικρά πουγκάκια λευκά και κόκκινα και μετά σε ξύλινη πινακωτή.

Είχαμε παραγγείλει και κονκάρδες “Team Wedding” για όσους βοηθούσαν εκείνη τη μέρα (στο ρύζι, στις μπομπονιέρες, στη λίστα των καλεσμένων, στην υποδοχή και το παζλ.

Στο τραπέζι πριν μπούμε έπαιξε ένα βιντεάκι που έδειχνε όλες αυτές τις ετοιμασίες. Τραβάγαμε αποσπάσματα από την πρώτη στιγμή.

Ο στολισμός του κέντρου έγινε από εμάς τους ίδιους το βράδυ πριν το γάμο όπου ήρθε και ο φωτογράφος για να βγάλει φωτογραφίες με ηρεμία χωρίς τους καλεσμένους.

Ήταν μία καταπληκτική εμπειρία. Ζήσαμε το γάμο μας με κάθε λεπτομέρεια. Ακόμα και ο Παναγιώτης ασχολήθηκε με πολλά πράγματα και το χάρηκε πάρα πολύ (και ας λένε ότι συνήθως οι γαμπροί ασχολούνται μόνο με το κουστούμι τους). Όταν τους δίνεις κίνητρα ασχολούνται και πολλά ακόμα. Ακόμα και 6 μήνες μετά το γάμο, μας πιάνουν στο δρόμο και μας λένε για το στολισμό, τα Μαρτάκια – κάποιοι τα φοράνε ακόμα, και σε κάθε σπίτι καλεσμένων που έχει τύχει και έχουμε πάει βλέπουμε ότι όλοι έχουν κάνει μία γωνιά με στοιχεία από το γάμο μας. Το προσκλητήριο, τη μπομπονιέρα, το σουπλά το μανταλάκι… οι πιο γρήγοροι έχουν και τις κεντρικές συνθέσεις των τραπεζιών με τα ξύλα…

Άμα έχεις όρεξη, θέληση και καλή οργάνωση όλα γίνονται και χωρίς να χαλάσεις πολλά λεφτά. Με όλα αυτά που κάναμε, με τα ρούχα μας και το τραπέζι ο γάμος δε ξεπέρασε κατά πολύ τα 10.000 ευρώ! Αυτός ήταν και ο αρχικός προϋπολογισμός μας, και χαρήκαμε που καταφέραμε και δεν το ξεπεράσαμε. Βέβαια ψάξαμε πολύ για καλύτερες τιμές στα σε όλα όσα χρειαζόμασταν!

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους φίλους και γνωστούς που η βοήθειά τους ήταν πολύτιμη για εμάς!

Ιδιαίτερα ένα τεράστιο ευχαριστώ στο φίλο και φωτογράφο μας Πανίτσα Αντώνη, που έχει απίστευτη όρεξη και τρέλα πάνω στη δουλεία του βοηθώντας μας να ξεπερνάμε και το παραμικρό άγχος που είχαμε δίνοντάς μας ένα εξαιρετικό και ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Και τον κάμεραμαν Γαλάνη Βαγγέλη που έκανε απίστευτα πλάνα και καταπληκτική δουλειά. Ρίξτε και μόνοι σας μία ματιά στο video clip του γάμου μας

Δώστε μεγάλη βάση στην επιλογή φωτογράφου και κάμερας είναι τα μόνο που θα σας μείνουν μία ζωή! Κάντε τα όσο το δυνατόν καλύτερα μπορείτε δίνοντας το προσωπικό σας στοιχείο ακόμα και σε αυτά.

Άμα έχετε ιδέες και πιάνουν και τα χέρια σας, ξεκινήστε από νωρίς και κάντε όσα μπορείτε μόνοι σας! Θα τα χαρείτε όλα πολύ περισσότερο!

Διονυσία Τζόβολου (email) – Παναγιώτης Καρακάσης,
Αίγιο

Πανίτσας Αντώνης – Φωτογραφία website  | Facebook Profile
Γαλάνης Βαγγέλης – Βίντεο Facebook Profile

Προτεινόμενα Υλικά